From Padron to Santiago de Compostella

  
The last part!! Yesterday a pilgrim told me she was sad because tomorrow would be the last day. I didn’t feel sad at all, I really wanted to reach Santiago. My goal!!! I thought: “Just hit it! Even if I walk worse than yesterday, I will make it!”Just like yesterday it the sun wasn’t up yet, but the arrows and all the other road signs just couldn’t be missed. The walking went well, the pain in my leg was gone, but my heel hurt badly last night. Today I was walking on clouds. It wondered me how quick a body can recover. The route was beautiful, but I only took two pictures. I wanted to print this last part in my memory. I passed some pilgrims and some pilgrims passed me. Everyone had their own pace. The weather was good for walking, cloudy with some sun. The road sings showed me how many kilometers were left to Santiago en before I could wink my eye I reached the 15 km sign. Where were those 10 km gone!? 

  
I took my coffee at a nice restaurant and enjoyed the quietness of that morning. Because I walked so easy I discussed with myself when to have my next break. The next 10 km were gone before I knew it. 5 km before Santiago there was a small chapel of the virgin Maria. That was my next stop. With a beautiful stamp in my pilgrim pass and breakfast in my stomach it was time for the last few kilometers.

  
When I reached Santiago suddenly the arrows were gone! Now I’ve read about that phenomenon and that you had to do your best to find the way to the cathedral, but I managed. I road went up on my left hand, and because I’ve also read about that last climb to the cathedral I turned left. All the way up!

  
Finally I could see a part of the cathedral I’m almost there! Only 10 meters. I feel my emotions popping up! Me, a down to earth person, on my own, feeling the tears in my eyes. While I walked on to the square I see pilgrims hugging each other. I did it!!! I’ve walked 330 km, with ups and downs, but never giving up! In the center of the square I sat next to a group. My back against my backpack. I absorb everything! The chaos, the emotions, the cathedral. I feel my emotions and a couple of tears escaped from my eyes, sliding down my cheeks, slowly. No tiredness, no euphoria, no bravoure, but proud!
Syl came to Santiago to give me a big hug and as we were drinking a beer and I read all the sweet messages I’ve got from all my loved ones, tears ran down my face. We went to visit the cathedral. It’s awesome, but too crowded. As we walk outside I see this Spanish guy who left the albergue at the same time as I did. We hugged! We barely understood each other because his English and my Spanish is terrible. He will walk on to finisterre tomorrow, while mine journey ends here.

  
I don’t want to stay in Santiago, even though it’s a lovely place. Maybe it was my mind setting due the emotions, and I might regret it some day, but I only wanted the last stamp in my pilgrim passport, I didn’t want the certificate. 

  
Syl found a place to sleep in Pontevdra and I was welcome to join. It would be nice to spend some more days together. We discuss our plans having an excellent lunch. We decided to go to the Jazz festival in Pontevdra and take the bus to Tui/Valenca the day after. From there on she will tKe the train to Porto while I will visit my friends Joao and Lesley. After that I will walk back to Ponte de Lima, Braga and Porto. 

  
De laatste etappe! Gisteren verteld een van de pelgrims dat ze wat verdrietig was omdat morgen de laatste dag zou zijn. Ik voelde geen verdriet, maar had er juist zin in om Santiago te bereiken. M’n einddoel! ” Kom maar op!”, dacht ik bij mezelf. “Al loop ik nog slechter dan gisteren, ik ga het halen!”

  
Ook vandaag was het nog niet helemaal licht, maar de pijlen en alle andere wegwijzers waren gewoon niet te missen. Ik liep lekker, de pijn in m’n scheenbeen was weg, m’n hiel had vannacht weer veel pijn gedaan. Maar vandaag liep ik op wolkjes. Ik verwonder me er over hoe snel een lichaam zich kan herstellen. De route was mooi, toch maakte ik maar twee foto’s. Ik wilde dit stuk in me opnemen en opslaan in m’n geheugen. Ik haalde pelgrims in en werd zelf ingehaald. Iedereen liep z’n eigen ritme. Het was prima weer om te lopen; bewolkt met af en toe de zon. De wegwijzers lieten me zien hoe lang de afstand naar Santiago nog was en voordat ik er erg in had was ik al bij de 15 km. Waar waren die tien daarvoor gebleven?!

  
 Bij een leuk tentje dronk ik twee kopjes koffie en genoot van de ochtendrust. Omdat ik zo lekker liep sprak ik met mezelf af waar m’n volgende stop zou zijn. De volgende tien vlogen ook voorbij. Bij ongeveer vijf kilometer voor Santiago was een Kapel van de maagd Maria. Dat was m’n volgende stop. Met een mooie stempel in m’n pelgrimspaspoort en ontbijt in m’n maag waren de laatste kilometers aan de beurt. 

Bij de rand van Santiago aangekomen waren de pijlen in eens verdwenen! Ik had al eens gelezen dat het een beetje zoeken was om je weg in Santiago te vinden, maar het lukte. Linksaf liep de weg omhoog en aangezien ik gehoord had over die laatste klim richting de kathedraal ben ik die kant op gelopen. Alsmaar rechtdoor!

Uiteindelijk zie ik een toren van de kathedraal! Ik ben er bijna!! Nog een klein stukje. De emoties komen omhoog. Nuchtere ik, loop in m’n eentje met tranen in m’n ogen! Ik loop het plein op en zie pelgrims elkaar in de armen vallen. Ik heb het geflikt!!! 330 kilometer gelopen, met ups en downs, maar volgehouden! Ik ga midden op het plein in de buurt van een groepje op de grond zitten. M’n rug tegen m’n rugzak. Ik neem alles in me op! De hectiek, de emoties, de kathedraal. Ik voel m’n emoties en een paar tranen glijden langzaam over mn wangen! Geen moeheid, geen euforie, geen bravoure, maar trots! 

Syl kwam me een knuffel brengen en als we aan een drankje zitten en ik alle lieve berichtjes van iedereen lees, stromen de tranen over m’n wangen. Samen gaan we de kathedraal bezichtigen. Het is prachtig van binnen en buiten, maar het is druk! Als we naar buiten lopen kom ik een Spaanse jongen tegen die vanochtend gelijk met mij vertrok en net het plein op liep. We omhelzen elkaar! We kunnen elkaar amper verstaan, omdat zijn Engels en mijn Spaans slecht is. Hij gaat morgen door naar Finisterre, terwijl mijn reis hier eindigt. 

Ik wil niet in Santiago blijven, hoe mooi het in de binnenstad ook is. Misschien was het de roes van m’n emoties en krijg ik er spijt van, maar ik wil alleen een laatste stempel in mn paspoort, m’n credential wil ik niet. 

Syl heeft een slaapplaats gevonden in Pontevrdra en ik kan daar ook slapen. Het lijkt me leuk om nog een paar dagen samen op te trekken. Hoe en wat bespreken we later als we een heerlijke lunch hebben. We besluiten om vanavond naar het Jazzfestival in Pontevedra te gaan en de dag daarna de trein te nemen naar Tui/Valenca. Daarna zal zij de trein nemen naar Porto en ik ben uitgenodigd om bij Joao en Lesley te komen logeren in hun huis in Valenca. Vandaar uit wil ik via Ponte de Lima en Braga terug lopen naar Porto.